در سال ۲۰۱۲ میلادی و در قالب قانون اختراع آمریکا، کنگره اقدام به محدودسازی هزینه‌های غیرضروری مرتبط با دادرسی‌های نقض پتنت نمود. بر این مبنا، در دفتر ثبت اختراعات و علائم تجاری آمریکا «USPTO»، با کمک سه قاضی دادگستری، نوعی دادرسی کوتاه و متمرکز انجام می‌گیرد که هدف آن، اطمینان از اعطای درست گواهی ثبت اختراع در ابتدای امر است. آن‌ها ادعاهای پتنت را به دقت بررسی نموده تا دریابند که آیا گواهی اولیه اعطا شده صحیح بوده است یا خیر. این روند، معمولاً در یک سال انجام می‌گیرد و البته در موارد خاص، ممکن است که بیشتر نیز به طول انجامد و نتیجه نیز، می‌بایست ظرف مدت ۶ ماه پس از ثبت درخواست، صادر گردد. به عبارت بهتر، روند کلی در کمتر از ۱۸ ماه پایان می‌پذیرد؛ در حالی که یک دادرسی در دادگاه‌های منطقه‌ای، می‌تواند برای چندین سال ادامه یافته و با هزینه فراوانی همراه شود.
برای درک اهمیت این مسئله، می‌توان به مثالی در خصوص صنایع ورزشی به عنوان یکی از صنایع پول‌ساز که با رشدی عجیب در حال فراگیری و حرفه‌ای شدن است، اشاره نمود. امروزه شرکت‌های تولیدکننده تجهیزات ورزشی، در حال توسعه و به‌کارگیری انواع فناوری‌های نوظهور برای بهبود کارکرد آن‌ها و کمک به ورزشکاران هستند. اما به موازات این روند، پرونده‌های حقوقی نقض پتنت و سایر انواع مالکیت فکری نیز، فعالیت‌های این دسته از شرکت‌ها را تحت‌الشعاع قرار داده است. به عنوان یک مالک پتنت و یا حتی شرکتی که مدعی عدم صلاحیت پتنت شرکت رقیب هستید، دو راه در پیش رو دارید؛ یکی این‌که سال‌ها درگیر یک نزاع حقوقی گسترده بوده و به سبک‌های قدیمی دادگاه‌های نقض پتنت، مدت‌ها در کش‌و‌قوس تنش‌های مختلفی قرار گیرید که حجم زیادی از انرژی و منابع شما را اتلاف خواهد کرد و یا به راحتی، در همان ابتدای امر، در خصوص صلاحیت یا عدم صلاحیت پتنت خودتان یا رقیبتان، اطمینان حاصل نموده و از هزینه‌های هنگفت بعدی فاصله بگیرید. یک مثال خوب برای این قضیه، اختلاف حقوقی شرکت آمریکایی سازنده تجهیزات اسکی به نام «KneeBinding» و رقیب آلمانیش، به نام ولکل «Völkl» است. شرکت ولکل در واکنش به ادعای رقیب خود مبنی بر نقض پتنت مرتبط با تجهیزات اسکی آلپاین، مدعی شد که این پتنت از اعتبار کافی برخوردار نیست. این شرکت، به کمک ابزار جدید سیستم پتنت آمریکا که تحت عنوان «Inter Partes review-IPR» شناخته می‌شود، درخواست بررسی پتنت شرکت رقیب خود را داد و در نهایت، بدون ورود به یک سیکل طولانی دادرسی، موفق به اخذ عدم صلاحیت برای پتنت رقیب شد.
فرآیند ارزیابی سریع در پرونده‌های «IPR»، موجب صرفه‌جویی در وقت و هزینه طرف‌های درگیر در پرونده‌های نقض پتنت می‌شود. کشف این‌که یک پتنت، واقعاً معتبر بوده و می‌توان به آن برای نقض طرف مقابل اتکا نمود، در یک دادگاه معمول بسیار گران بوده و نیاز به تولید مجموعه‌ای عظیم از اسناد مختلف دارد. در شرایط جدید، دادگاه‌های منطقه‌ای منتظر می‌مانند تا «IPR» در مورد اعتبار پتنت تصمیم گرفته و پس از آن، روند دادرسی بر مبنای نتیجه آن انجام می‌گیرد. با استفاده از «IPR»، شرکت‌های فعال در حوزه‌های فناوری، به‌ویژه در صنایعی مانند تجهیزات ورزشی، با خیالی آسوده‌تر اقدام به واکنش‌های تدافعی در مقابل نقض‌کنندگان دارایی‌های فکری می‌کنند و متهمین نیز، می‌توانند در یک فرایند کوتاه‌تر و شفاف، دریابند که آیا پتنت ادعا شده، واقعاً معتبر هست و یا خیر.
