درست همانند مالک یک ساختمان که حقوقی برای نحوه استفاده و نگهداری از ملک خود دارا است، حقوق مالکیت فکری نیز برای دارنده دارایی‌های فکری، پوشش حفاظتی و حقوقی در نظر می‌گیرد. از جمله شرایط برخورداری از حقوق انحصاری پتنت، لزوم افشای عمومی اختراع و داشتن حد قابل قبولی از کاربرد، تازگی و غیر بدیهی بودن است. در مقابل این شرایط، صاحب‌امتیاز پتنت، به حقوقی انحصاری در بهره‌برداری از فناوری و جلوگیری از سوءاستفاده دیگران دست می‌یابد. یک پرسش مهم در فضای کسب‌وکار، نحوه مالکیت پتنت‌هایی است که در خلال مشارکت کارکنان و کارفرمایان پدید می‌آید. این موردی است که در قانون ثبت اختراع اندونزی، به‌طور دقیق مشخص شده است.
در اندونزی، دو نوع ثبت اختراع وجود دارد: اختراع ساده یا «Simple Patent» و نوع دیگری که آن را پتنت «Patent» می‌نامند. پتنت‌های ساده، برای یک دوره کوتاه‌تر اعطا شده و اعتبار آن‌ها، ۱۰ سال از تاریخ ثبت درخواست اولیه است. نکته دیگر در مورد پتنت‌های ساده، این است که گواهی این پتنت‌ها، تنها برای یک محصول و نه برای فرآیند، اعطا می‌شوند. در مقابل، دسته دوم (پتنت) هم برای محصول و هم برای فرآیند، قابل اعطا بوده و دوره زمانی آن‌ها در قیاس با پتنت‌های ساده، طولانی‌تر (۲۰ ساله) است.
در اندونزی، ثبت اختراع را می‌توان به مخترع یا وکیل او اعطا نمود. با این حال، درصورتی‌که ثبت اختراع توسطی فردی به‌جز مخترع انجام گیرد، بایستی اسناد قابل‌توجهی ارائه شده که تأیید نماید درخواست‌کننده ثبت اختراع، محق اختراعی است که برای آن اقدام نموده است.
در صورتی‌که اختراع از سوی یک کارفرما صورت گرفته و این اختراع، حاصل کار یکی از کارکنان باشد، به منظور ثبت درخواست در سیستم پتنت این کشور، کارفرما باید الزامات قرارداد اشتغال را بنا به مفاد آن، به‌طور کامل انجام دهد. البته درج نام کارکنان دخیل در توسعه فناوری به‌عنوان مخترع پتنت، یک شرط بدیهی است. توجه به نحوه قراردادهای اشتغال در هنگام ثبت اختراع و تعیین حق مالکیت بر آن، باعث برطرف شدن بحث‌هایی می‌شود که ممکن است در آینده رخ دهد.
کلماتی که در توافق‌نامه‌های اشتغال مورد استفاده قرار می‌گیرند، باید به‌طور کامل بین دو طرف خوانده و درک شود. توافقی که بیان دارد کارمند با تخصیص حقوق مرتبط با هر اختراع پتنت شده خود به شرکت موافق است، لزوماً دلالت بر این‌که کارفرما مستحق دریافت حقوق انحصاری پتنت خواهد بود، نیست. این جمله، صرفاً بیان‌کننده این است که کارمند اعلام نموده که برای تخصیص حقوق آتی خود، حاضر به توافق است. در مقایسه با مورد فوق، در صورتی که در توافق اشتغال، این‌گونه نوشته شود که «کارمند حقوق خود را به کارفرما واگذار می‌کند ...»، چنین وضعیتی بر انتقال خودکار حقوق به کارفرما، دلالت دارد. این مثال ساده، اهمیت توافق و جمله‌بندی هر یک از مفاهیم مندرج در قرارداد اشتغال را، نشان می‌دهد.
یکی دیگر از نکاتی که می‌تواند مالکیت پتنت‌های مرتبط با نوآوری‌های فضای کسب‌وکار را تحت تأثیر قرار دهد، اختراعات قبلی کارکنان و همپوشانی آن‌ها با اختراعات جدید است که قانون ثبت اختراع اندونزی، در این مورد نیز حساس است. در قراردادهای اشتغال، وضعیت مالکیت اختراعات قبلی (کارمند یا کارفرمای قبلی) و چگونگی اثرگذاری این اختراعات در نوآوری‌های جدید، باید به‌طور دقیق مشخص گردد.
