اختراع یک نوجوان ۱۷ ساله، زندگی در خانه سالمندان را که تحت تأثیر کرونا است، با تغییر جدی روبرو می‌نماید. سالمندان، به شدت احساساتی بوده و همچون کودکان، نیاز به محبت و آغوش گرم اطرافیان دارند. این در حالی است که کرونا، این نعمت بزرگ را از آن‌ها گرفته است. کوپر ویلیامز (Cooper Williams)، با الهام از شغل مادرش و خلاقیت ذاتی خود، نوعی حفاظ ایمن برای سالمندان ابداع نموده که بدون ترس از ابتلا به کرونا، امکان تماس و در آغوش گرفتن نزدیکان و عزیزانشان را داشته باشند.
احتمالاً این جمله را شنیده‌اید که نیاز، مادر اختراع و نوآوری است؛ کوپر به خوبی صحت این موضوع را اثبات نموده است. خانواده وی و بسیاری از همسایگان آن‌ها، مشابه با بسیاری از مردم جهان، تحت تأثیر پیامدهای کووید-۱۹ قرار دارند. رعایت فاصله اجتماعی، استفاده مداوم از ماسک، عدم حضور در مکان‌های پرجمعیت و مهمانی‌ها و ...، موجب شده تا همگان در آرزوی پایان این اپیدمی مرگبار باشند. بیشترین خطر ویروس کرونا، متعلق به افراد مسن و سالمندان است و همین موضوع، باعث شده تا آن‌ها حتی از لذت در آغوش گرفتن نزدیکان خود هم محروم شوند. با این وجود، آنچه در ابتدا به‌عنوان یک پروژه ساده دانش‌آموزی به نظر می‌آمد، به محصولی منحصربه‌فرد تبدیل شد که زندگی سالمندان در یک مرکز مراقبت واقع در «می‌سی‌سی‌پی» را تغییر داد.
اختراع به نسبت ساده کوپر، متشکل از نوار، پلاستیک و لوله «PVC» است. نخستین اقدام ویلیامز برای توسعه و اجرای ایده ذهنیش، جستجو در اینترنت برای درک بهتر حفاظ‌های موجود بود. وی تصاویری از انواع حفاظ‌های فرضی در ذهنش پدید آورد که به سالمندان اجازه می‌داد تا دیگران را بغل نموده یا در آغوش گرفته شوند. طرح اولیه، شامل یک قاب لوله‌ای از جنس «PVC» بود که با پلاستیک و چسب، به ساکنان خانه سالمندان اجازه می‌داد تا بدون ترس از ابتلا به کووید-۱۹، بازدیدکنندگان را در آغوش بگیرند. کوپر می‌گوید که این ایده را از مادرش الهام گرفته است: «او قبلاً در خانه سالمندان کار می‌کرد و از همین‌جا، این ایده در ذهنم شکل گرفت. مادربزرگم، مدیر خانه سالمندان را می‌شناخت و به همین واسطه، تصمیم گرفتیم که ایده را در آنجا اجرا کنیم. آن‌ها شش مرکز دارند و من برای هر یک از آن‌ها، یکی از این تجهیزات ساختم».
اواخر ماه نوامبر سال گذشته میلادی، غرفه‌های ایمن این نوجوان خوش‌فکر، در خانه سالمندان نصب شد. شواهد اولیه حاکی از آن بود که این تجهیزات بسیار ساده، شور و شوقی دوباره به ساکنان این خانه سالمندان بخشیده است. جولی هافمن (Julie Hoffman)، مدیر اجرایی خانه سالمندان می‌گوید: «این اختراع، در کیفیت زندگی سالمندانی که محدود به بازدید از راه دور و یا بازدید از پنجره بودند، تفاوت زیادی ایجاد کرده است. شما می‌توانید برق جدیدی در چشم آن‌ها ببینید. آن‌ها دوباره به زندگی بازگشته‌اند، چرا که همین لمس اعضای خانواده، به آن‌ها امید می‌دهد».
کاتلین گریفین (Kathleen Griffin)، ساکن ۸۴ ساله این خانه سالمندان می‌گوید که دیگر تحمل پرهیز از در آغوش گرفتن فرزندانش دشوار شده بود: «این وحشتناک بود. آن‌ها فرزندان من هستند. شما می‌خواهید عزیزانتان را لمس کنید، اما نمی‌توانید». ادی جو وارد (Eddie Jo Ward) ۸۶ ساله هم اظهار داشت: «احساس فوق‌العاده‌ای است. این یک اختراع شگفت‌انگیز است. کسی که این را ساخته، بایستی قلب بزرگی داشته باشد».
گفتنی است که کوپر ویلیامز، در ابتدای کار ساخت و تجهیز اختراعش، درک دقیقی از اثرات آن بر روی سالمندان نداشت، تا این‌که با مشاهده واکنش‌های آن‌ها، تازه پی برد که تا چه حد آن‌ها را خوشحال کرده است. وی می‌گوید: «من انتظار نداشتم که تا این حد خوشحال شوند. کاملاً درک نکرده بودم که معنی این کار چیست، تا این‌که نتیجه را از نزدیک دیدم. واقعاً خوشحالم که این کار را انجام دادم. من از خانه‌های سالمندان دیگر هم تماس‌هایی دریافت کرده‌ام و می‌خواهم تعدادی حفاظ ایمن هم برای آن‌ها تولید کنم».
