یک شرکت استرالیایی فعال در حوزه فناوری‌های زیستی، فناوری جدیدی برای تأمین سلولز مورد نیاز صنعت نساجی ارائه نموده است. نانولوز (Nanollose)، مدعی است که این فناوری، یک فرآیند مقرون‌به‌صرفه و سازگار با محیط‌زیست بوده که استخراج سلولز از ضایعات آلی و کشاورزی و تبدیل آن‌ها به الیاف را ممکن می‌سازد.
به جرأت می‌توان گفت که این فناوری، یک تیر و دو نشان محسوب می‌شود. از یک طرف، روش معمول و سنتی برای استخراج سلولز، استفاده از منابع درختی است که با محدودیت‌های فراوانی روبرو می‌باشد. از طرف دیگر، استخراج سلولز از ضایعات کشاورزی، مزایای محیط زیستی فراوانی، هم از منظر جلوگیری از قطع درختان جدید و هم از منظر حذف ضایعات کشاورزی به دنبال دارد. فناوری نانولوز زمانی جذاب‌تر می‌شود که بدانیم الیاف‌های لیوسل (Lyocell) تولیدی به کمک آن، نازک‌تر از ابریشم بوده و در عین حال، قوی‌تر از لیوسل‌های ساخته شده از خمیر چوب است. مجموع موارد یاد شده، اختراع نانولوز را به یک فناوری جذاب تبدیل نموده که موفقیت در توسعه آن، سهام شرکت را با افزایش بیش از ۳۰ درصدی مواجه نموده است.
لازم به تأکید است که این فناوری، با مشارکت و همکاری فنی شرکت هندی گرسیم (Grasim Industries) توسعه یافته است. در حالی که دو شرکت، در تلاش برای آماده‌سازی مراحل تولید آزمایشی محصول می‌باشند، بحث حفاظت از فناوری در صدر اولویت‌های آن‌ها قرار گرفته است. بنا بر اطلاعیه نانولوز، درخواست ثبت اختراع مربوط به این فناوری ارائه شده و مالکیت آن، در اختیار هر دو شرکت خواهد بود. این پتنت، در کنار توسعه سبد دارایی‌های فکری دو شرکت و تضمین جلوگیری از سوءاستفاده‌های احتمالی از فناوری، روابط نانولوز با گرسیم را نیز بهبود داده و همکاری‌های آتی آن‌ها را تسهیل می‌نماید.
با توجه به رشد سالیانه ۸ درصدی بازار لیوسل و پیش‌بینی ارزش ۱/۵ میلیارد دلاری آن در سال ۲۰۲۴ میلادی، این پتنت می‌تواند ارزش بسیار زیادی داشته باشد. از همین رو، پیش از توسعه فناوری و در همان ابتدای همکاری‌های تحقیق و توسعه‌ای، یک موافقت‌نامه کاملاً شفاف بین دو شرکت به امضا رسیده که می‌تواند توسعه و تجاری‌سازی فناوری، به‌ویژه در صنعت نساجی و مد را تسریع نماید.
