انتشار پتنت و تأثیر آن بر بازار ایده‌های فناورانه

مقدمه

سیستم پتنت در حالت کلی بر دو هدف اصلی متمرکز است: «ترویج نوآوری و ارتقاء نرخ آن در جامعه، از طریق واگذاری حقوق انحصاری به مخترعین و نوآوران (مشوق‌های انگیزشی)» و «ترویج نوآوری، از طریق الزام در افشای اطلاعات پتنت». در این نوشتار، بر هدف دوم متمرکز شده و نشان خواهیم داد که چگونه افشای اطلاعات از طریق انتشار پتنت‌های ثبت‌شده، می‌تواند زمان تجاری‌سازی فناوری یا دانش فنی توسعه‌یافته را کوتاه نماید. گفتنی است، صدور مجوز به‌عنوان یکی از کلیدی‌ترین روش‌های تجاری‌سازی فناوری که امروزه از سوی بسیاری از شرکت‌های و مؤسسات علمی و فناوری، به‌ویژه دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی، مورد استفاده قرار می‌گیرد، نقطه تمرکز مطالعه حاضر خواهد بود.

اثر افشای اختراعات از طریق انتشار پتنت، بر ایده‌های فناورانه و بازار مبادلات آن، موضوعی است که با تغییر و تحولات اخیر سیستم پتنت و ظهور برخی کارکردهای استراتژیک، مانند کسب درآمد از پتنت، اهمیت دوچندانی یافته است (کارکرد اصلی سیستم پتنت، محافظت از دستاوردهای فناورانه و دارایی‌های فکری بوده و کارکردهای نوینی همچون کسب درآمد، جلوگیری از فعالیت رقبا و یا افزایش شهرت و اعتبار، مواردی هستند که اخیراً و تحت عنوان کارکردهای ثانویه یا استراتژیک، به ادبیات پتنت و مالکیت فکری راه یافته‌اند).

قانون حفاظت از مخترعین آمریکایی «American Inventor’s Protection Act-AIPA» که در سال ۱۹۹۹ میلادی به تصویب رسیده است، یکی از مهم‌ترین تغییرات رخ داده در حوزه قوانین و مقررات پتنت، در طی دهه‌های اخیر به شمار می‌رود. این قانون که به موجب آن، درخواست‌های ثبت اختراع در آمریکا، ۱۸ ماه پس از تاریخ ثبت می‌بایست انتشار یابند، بازه زمانی تأخیر در واگذاری مجوز را به‌طور متوسط در حدود ۱۰ ماه کاهش داده است. این یافته کلیدی، نشان می‌دهد که یک مزیت بسیار مهم و ناشناخته از سیستم پتنت وجود دارد و آن، «الزام به انتشار درخواست ثبت‌شده» است. این الزام، موجب می‌شود تا مخزنی معتبر، استاندارد و متمرکز از دانش و فناوری فراهم شود که هزینه‌های اطلاعاتی برای خریداران و فروشندگان را کاهش داده و مبادلات ایده در بازار را تسهیل می‌نماید.

با وجود تأثیر «AIPA» در بهبود عملکرد سیستم پتنت و نقش آن در دستیابی به اهداف تعریف‌شده، آن‌چنان که باید، مورد توجه محققین و صاحب‌نظران حوزه پتنت قرار نگرفته است. بر این اساس، در نوشتار حاضر به ارزیابی اثرات احتمالی این تغییر سیاستی کلیدی پرداخته و نشان خواهیم داد که «AIPA» موجب شده است، تأخیر در تجاری‌سازی فناوری از طریق صدور مجوزهای بهره‌برداری از پتنت، به شدت کاهش یابد.

نقش سیستم پتنت در افشای اطلاعات فنی

یک بازار کارآمد برای ایده‌های فناورانه، می‌تواند تخصص و مهارت بین نوآوران را ارتقاء داده و با کاهش تقلید و کپی‌برداری از نتایج تحقیق و توسعه، منجر به تسریع در تجاری‌سازی اختراعات شود. با این حال، محدودیت‌های اطلاعاتی، ممکن است برای عملکرد مطلوب این بازار، چالش‌هایی به وجود آورد. برای مثال، مخترعین از ترس سلب مالکیت، متمایل به افشای اطلاعات جزئی از اختراعات خود نیستند و همین عامل، گردش اطلاعات در بازار ایده‌های جدید را با مشکل مواجه می‌نماید.

محققین معتقدند که پتنت‌ها با تأمین حقوق مالکیت فکری برای مخترع یا صاحب‌امتیاز حقوق مذکور، افشای داوطلبانه دانش انحصاری را تشویق نموده و در نتیجه، مبادلات ایده را تسهیل می‌نمایند. یکی از کارکردهای محوری سیستم پتنت که شاید کمتر به آن توجه می‌شود، الزام بر افشای عمومی اختراعات است که می‌تواند چالش‌های موجود بر سر راه جریان آزاد اطلاعات در بازار ایده را تا حدی رفع نماید. صرف‌نظر از چالش‌های متعدد گردش اطلاعات اختصاصی در بازار مبادلات ایده که بیشتر ناظر بر کمبود عمومی اطلاعات در مورد خریداران، فروشندگان و خود اختراعات است، هزینه دسترسی به این اطلاعات نیز عموماً بسیار بالا است. تصور کنید که مخترعین به‌طور داوطلبانه مبادرت به افشای اطلاعات مرتبط با نوآوری فنی خود نمایند، خریداران بالقوه، به‌سادگی به این اطلاعات دسترسی نخواهند داشت و ممکن است، هزینه قابل توجهی برای این اطلاعات و ارزیابی‌های ناشی از آن‌ها صرف نمایند. افشای عمومی پتنت، می‌تواند این دسترسی را به‌سادگی فراهم نموده و هزینه دسترسی به اطلاعات را تا حد زیادی کاهش دهد.

افشای اطلاعات پتنت، می‌تواند از طریق انتشار آن و یا اعطای گرنت، رخ دهد. از لحاظ تجربی، تمایز قائل شدن بین تأثیر انتشار پتنت و حقوق انحصاری ناشی از گرنت شدن پتنت، تا حدی دشوار است؛ چرا که این دو عامل، کاملاً به هم پیوسته و در یک فرآیند واحد، تحت عنوان «ثبت اختراع» رخ می‌دهند. برای آنالیز دقیق‌تر نقش انتشار پتنت در افزایش اطلاعات و تسهیل مبادله در بازار ایده، قانون حفاظت از مخترعین آمریکایی را که در آن، انتشار پتنت از گرنت آن مجزا شده است، مدنظر قرار خواهیم داد.

قانون حفاظت از مخترعین آمریکایی «AIPA» چیست؟

اگر از منظر تاریخی به فرآیند ثبت اختراع در آمریکا بنگریم، درخواست‌های ثبت پتنت، در زمان اعطای گرنت انتشار می‌یافتند که این امر، با تصویب قانون «AIPA» تا حدی متفاوت شد. بنا بر این قانون، از تاریخ ۲۹ نوامبر سال ۲۰۰۰ میلادی، پتنت‌های به ثبت رسیده در «USPTO»، ۱۸ ماه پس از تاریخ ثبت درخواست، انتشار خواهند یافت. لازم به ذکر است که بر خلاف آمریکا، تمامی کشورهای اروپایی، کانادا، ژاپن و استرالیا، الزام انتشار پتنت، ۱۸ ماه پس از اولویت درخواست را همواره در قوانین خود داشته‌اند و از این منظر، تا پیش از تصویب «AIPA»، تفاوت کارکردی قابل توجهی بین این سیستم‌های پتنت با سیستم پتنت آمریکا وجود داشته است. به‌نوعی می‌توان «AIPA» را اقدامی در راستای هماهنگ‌سازی سیاست‌های افشای اطلاعات در «USPTO» با دیگر نقاط جهان دانست.

با توجه به میانگین زمانی ۳۲.۵ ماهه برای گرنت «US» پتنت‌های ثبت شده در سال ۲۰۰۰، تصویب قانون «AIPA» موجب کاهش قابل‌توجه در زمان افشای اطلاعات پتنت، در اغلب پرونده‌های ثبت اختراع گردید که با تسهیل در دسترسی بازیگران فعال در بازار ایده، منجر به افزایش چشمگیر فرصت‌های تجاری شده است.

انتشار پتنت در مقابل افشای داوطلبانه

افشای داوطلبانه اطلاعات اختراع، ممکن است توسط مکانیسم‌های مختلفی، از سوی مخترعین صورت گیرد؛ انتشار مطالب در وب‌سایت‌ها، نشریات و کنفرانس‌های علمی و صنعتی، از مهم‌ترین راه‌های انتشار اطلاعات فنی هستند که البته با افزایش نگرانی‌ها پیرامون از دست دادن مالکیت بر دستاوردهای فنی حاصل از توسعه ایده، کمتر از گذشته مورد توجه مخترعین و فناوران قرار دارد. نکته کلیدی اینجا است که افشای داوطلبانه، نه‌تنها ریسک از دست دادن منافع حاصل از فناوری را افزایش می‌دهد، بلکه اثر چندانی بر ارتقاء نرخ نوآوری و دسترسی دیگر محققان و مخترعین به اطلاعات یادشده نخواهد داشت. بدیهی است، اثر ناچیز رخ داده، نمی‌تواند بازار مبادلات ایده‌های فناورانه را دستخوش تغییرات بزرگی نماید و برای این کار، نیاز به یک روش ساختارمند و کم‌هزینه، برای گردش اطلاعات حاصل از نوآوری خواهد بود.

انتشار پتنت را می‌توان نوعی افشای عمومی از طریق یک مکانیسم متمرکز و رسمی دانست که منبعی استاندارد برای اطلاعات مورد نیاز متقاضیان و فعالان بازار فراهم می‌نماید. اثرات ناشی از این روش افشا بر بازار مبادلات ایده را هرگز نمی‌توان با روش افشای داوطلبانه مقایسه نمود. مهم‌ترین دلایل این برتری به شرح زیر است:

• اطلاعاتی که در پرونده‌های پتنت انتشار می‌یابند، بسیار معتبرتر از آن چیزی است که به‌صورت داوطلبانه افشا می‌شود. ارزش یک اختراع، نسبی است و در قیاس با سایر اختراعات مرتبط و فناوری‌های موجود تعیین می‌شود. مخترع ممکن است دانشی برتر، در مقایسه با دانش پیشین یا جایگزین‌های رقابتی موجود، برای خریداران بالقوه فراهم سازد و از این منظر، افشای داوطلبانه به دلیل عدم قطعیت پیرامون سایر اختراعات مرتبط، نمی‌تواند آن‌چنان قابل اطمینان باشد. انتشار پتنت، به‌عنوان یک مکانیسم مستمر و منظم افشای اطلاعات استاندارد، می‌تواند قوانین و تعاملات بازار را شفاف‌تر نموده و عدم تقارن اطلاعات در خصوص شایستگی یک اختراع مشخص را تا حد زیادی مرتفع سازد.
• انتشار پتنت، فراتر از آن‌چه از طریق افشای داوطلبانه به دست می‌آید، می‌تواند مجموعه‌ای از فرصت‌های صدور مجوز را فراهم سازد. اطلاعات حاصل از انتشار پرونده‌های پتنت، اختراعات جدید را به‌صورت سیستماتیک و از طریق نشریات پتنت، به اطلاع عموم می‌رساند که مجموعه این اطلاعات عظیم، از طریق پایگاه‌های داده قابل جستجو است. از این منظر، می‌توان گفت که انتشار پتنت با فراهم آوردن اطلاعات طبقه‌بندی شده و مرتبط، هزینه‌های جستجو در بازار را کاهش داده و اختراعات مناسب را در دسترس خریداران بالقوه قرار می‌دهد.
• افشای عمومی اطلاعات از طریق انتشار پتنت، به صاحب پتنت امکان می‌دهد تا دیگران را برای نقض ادعا و تقاضای حق امتیاز در دوره بین تاریخ ثبت و تاریخ گرنت، فرا بخواند. این پیشنهاد، ریسک سلب مالکیت را به‌شدت کاهش داده و نگرانی‌های خریداران را از مالکیت فناوری و مذاکرات مربوط به اخذ مجوز راحت می‌نماید.

«AIPA» و صدور مجوز بهره‌برداری از پتنت

تا قبل از اجرایی شدن «AIPA»، مخترع برای تجاری‌سازی اختراع خود می‌توانست اقدام به صدور مجوز بهره‌برداری از پتنت نماید که تصمیم‌گیری در مورد زمان واگذاری مجوز (پس از ثبت درخواست و تشکیل پرونده پتنت و یا پس از گرنت شدن آن)، بر عهده مخترع بود. این در حالی است که انتخاب گزینه صدور مجوز زودهنگام، نوعی ریسک ناشی از نشت اطلاعات در طی فرآیند جستجو و مذاکره را افزایش می‌داد و در مقابل، انتخاب گزینه دوم، تأخیری قابل توجه در تجاری‌سازی فناوری و کسب درآمد از آن را به همراه داشت.

جداسازی فرایند انتشار و گرنت پتنت، دو اثر کاملاً متفاوت خواهد داشت: اول این‌که، مخترعین و فناوران، از افشای عمومی اطلاعات فنی بهره‌مند شده و در واقع، «AIPA» یک گزینه اضافی و مطلوب برای صدور مجوز بهره‌برداری از پتنت بین ثبت درخواست و اعطای گرنت، فراهم می‌آورد. دوم این‌که، به دلیل انتشار پتنت پیش از گرنت آن، تأخیر در صدور مجوز، به میزان چشمگیری کاهش می‌یابد. هر دو این موارد، بیانگر این مطلب کلیدی است که مخترع در شرایط بعد از تصویب قانون یاد شده، کمتر احتمال دارد تا برای تجاری‌سازی و صدور مجوز پتنت، منتظر گرنت شدن آن بماند.

اجازه دهید، این مفهوم را از طریق یک شکل نمادین بررسی نماییم. فرض کنید «Ta» نشان‌دهنده زمان ثبت درخواست،  «Tg» تاریخ انتشار، «Td» تاریخ گرنت و «T» نشان دهنده تاریخ انقضای پتنت باشد. تا قبل از تصویب «AIPA»، زمان انتشار و گرنت همزمان بوده و انتخاب مخترع برای صدور مجوز، به بعد از این تاریخ محدود می‌شد. این در حالی است که پس از تصویب «AIPA»، بازه زمانی انتشار تا انقضای پتنت «Tg»، بزرگ‌تر از بازه زمانی گرنت و انقضای پتنت «Td» بوده و مخترع دارای دو گزینه برای صدور مجوز خواهد بود: یکی بازه زمانی بین انتشار و گرنت و دیگری، بازه زمانی پس از گرنت پتنت.

شکل ۱- مراحل اصلی فرآیند ثبت اختراع، قبل و بعد از «AIPA»

از آنجا که دوره عمر یک پتنت، محدود است (معمولاً ۲۰ سال از تاریخ ثبت درخواست)، کسب درآمد برای بازه زمانی طولانی، منوط به صدور مجوز بهره‌برداری از آن در کوتاه‌ترین زمان ممکن خواهد بود. کوتاه شدن زمان لازم برای صدور مجوز بهره‌برداری از پتنت، دارای منافع و مزایای متعدد، هم برای واگذارنده آن و هم برای اخذ کننده مجوز خواهد بود. این امر، در برخی صنایع دارای فناوری‌های پیشرفته، همچون بیومدیکال که هزینه‌های تحقیق و توسعه بسیار بالا بوده و مدت زمان توسعه فناوری نیز عمدتاً طولانی است، از اهمیت بیشتری برخوردار است. مطالعات انجام گرفته، نشان می‌دهد که یک سال تأخیر در واگذاری مجوز، می‌تواند میلیون‌ها دلار به گردش مالی یک توسعه‌دهنده فناوری‌های زیستی لطمه وارد نماید. با توجه به نقش اطلاعات در رونق بازار ایده‌های فناورانه و محدودیت‌هایی که در دسترسی به این اطلاعات وجود دارد، «AIPA» می‌تواند نقشی کلیدی در این زمینه داشته باشد. مزایای حاصل از «AIPA»، به‌ویژه برای مخترعان کوچکی است که کاهش در بازه تجاری‌سازی پتنت و صدور مجوز بهره‌برداری از آن، می‌تواند جریان درآمدی را به‌عنوان یک نیروی محرکه قوی برای تحقیق و توسعه‌های آتی، به آن‌ها تزریق نماید.

بررسی دقیق‌تر موضوع انتشار پتنت و اثرگذاری مثبت آن بر فرآیند صدور مجوز، از طریق مطالعه مجموعه‌ای از ۴۴۰ موافقت‌نامه واگذاری صدور مجوز پتنت در حوزه اختراعات زیست پزشکی انجام گرفته است که شامل ۱۳۷۷ پرونده ثبت اختراع بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۱ میلادی است. اثر «AIPA» بر زمان صدور مجوزهای بهره‌برداری از پتنت را از دو روش می‌توان آنالیز نمود:

۱- مقایسه زمان‌بندی معاملات انجام گرفته مرتبط با پرونده‌های پتنت در آمریکا در قبل و بعد از تصویب قانون «AIPA» و مقایسه ویژگی‌های این معاملات، همچون طرف‌های مبادله پتنت و بازارهای مرتبط با آن‌ها؛

۲- مقایسه زمان صدور مجوز، بین پرونده‌های پتنت آمریکا که در کشورهای دیگر نیز به ثبت رسیده‌اند و افشا در این کشورها، امکان ارائه مجوز بهره‌برداری را تا پیش از گرنت پتنت در «USPTO» برای مخترعین فراهم می‌آورد. (اغلب کشورهای خارجی، الزام انتشار پتنت در 18 ماه پس از ثبت درخواست را حتی قبل از تصویب «AIPA» داشته‌اند. علاوه بر این، اختراعات آمریکایی که خواستار حفاظت در کشورهای دیگر بودند نیز می‌بایست از این الزام پیروی می‌کردند. همین ویژگی، می‌تواند یک مطالعه تطبیقی از زمان صدور مجوز پتنت بین پرونده‌های ثبت‌شده در آمریکا و مواردی که حفاظت در کشورهای دیگر را نیز درخواست داشته‌اند، مهیا سازد.)

ارزیابی همه‌جانبه و دقیق، مستلزم انتخاب داده‌های مشخص و قطعی است، تا بتواند وضعیت صدور مجوز را به بهترین شکل توصیف نماید. پراکندگی داده‌ها و استفاده از طیف گسترده‌ای از شاخص‌های اطلاعاتی، می‌تواند فرآیند ارزیابی را پیچیده نموده و آن را از مسیر اصلی خارج نماید. بر این اساس، ۳ تاریخ لازم برای بررسی نقش «AIPA» بر زمان‌بندی صدور مجوز پتنت، شامل «تاریخ توافقنامه صدور مجوز»، «تاریخ درخواست ثبت اختراع» و «تاریخ گرنت پتنت» است. مقایسه بین این تاریخ‌ها در قبل و بعد از تصویب و اجرایی شدن «AIPA»، می‌تواند بیانگر نقش مهم افشای اطلاعات پتنت در زمان‌بندی صدور مجوز پتنت به‌عنوان یک راه عمده تجاری‌سازی و کسب درآمد از آن باشد.

الف) «AIPA» و کاهش زمان صدور مجوز:

بنا بر آمار و گزارش‌های «USPTO»، فرآیند ارزیابی و گرنت درخواست‌های به ثبت رسیده در این دفتر، در سال ۲۰۰۰ میلادی (بدون در نظر گرفتن پرونده‌های متقاضی حفاظت در کشورهای دیگر) بیش از ۴۳.۱ ماه به طول انجامیده است که این زمان، برای درخواست‌های ثبت‌شده در سال ۲۰۰۵ به ۴۲ ماه کاهش یافته است. این فاصله زمانی که پس از اجرایی شدن «AIPA»، به ایجاد یک بازه زمانی بین انتشار و گرنت پتنت انجامیده است، یک فرصت ارزشمند برای مبادلات ایده در بازار فناوری از طریق صدور مجوزهای بهره‌برداری از پتنت به شمار می‌رود.

بررسی‌های انجام گرفته بر روی مجموعه پتنت‌های مذکور، نشان می‌دهد که با تصویب قانون «AIPA»، احتمال صدور مجوز پس از گرنت شدن، در حدود ۲۰ درصد کاهش یافته است که البته این میزان کاهش، بدون در نظر گرفتن «US» پتنت‌هایی است که در کشورهای دیگر نیز به ثبت رسیده‌اند و در نتیجه پیش از گرنت در «USPTO»، افشا در کشور دومی انجام شده و امکان واگذاری مجوز بهره‌برداری وجود داشته است. دلیل این کاهش، به افزایش موافقت‌نامه‌های لیسانس در بازه پس از انتشار پتنت باز می‌گردد که یک شاهد تجربی بسیار قوی، برای اثر مثبت افشای اطلاعات بر زمان تجاری‌سازی پتنت از طریق صدور مجوز محسوب می‌شود.

ب) «AIPA» و انواع واگذارکنندگان مجوز:

یکی دیگر از نکات قابل‌توجه پیرامون الزام انتشار پتنت در بازه زمانی ۱۸ ماهه پس از ثبت درخواست، اثر بسیار قوی آن بر واگذارکنندگان مجوز با اهداف درآمدی «For Profit Licensor» در مقایسه با واگذارکنندگان غیرانتفاعی «Non Profit Licensor» مانند دانشگاه‌ها، مدارس پزشکی و سایر مؤسسات تحقیقاتی است. این امر، شاید به این دلیل است که گروه دوم راه‌های جایگزینی همچون انتشارات و یا کنفرانس‌های علمی را برای افشای اطلاعات خود در دسترس داشته‌اند در حالی‌که گروه اول به دنبال سودآوری بیشتر بوده و امکان افشا از مسیرهای یاد شده را نداشته‌اند. بدیهی است، اطلاعات موجود در یک فناوری توسعه یافته توسط یک شرکت فناور که اهداف درآمدی را دنبال می‌نماید، به‌سادگی در دسترس عموم قرار نخواهد گرفت و ترس از افشای آن‌ها بدون لحاظ نمودن انحصار ناشی از سیستم پتنت، بسیار جدی است.

ج) «AIPA» و مخترعین کم‌تجربه در صدور مجوز:

انتشار پتنت، بر صاحبان پتنتی که تجربه کمتری در صدور مجوز بهره‌برداری از پتنت دارند، اثر قوی‌تری خواهد داشت. یافته‌های تحقیق، نشان می‌دهد که سود حاشیه‌ای ناشی از انتشار پتنت برای این دسته از مخترعین، بسیار بالاتر خواهد بود.  در توضیح این یافته، می‌توان چنین استدلال نمود که شرکت‌های دارای توانمندی بیشتر، برای اعتباربخشی به نوآوری‌ها و دستاوردهای فناورانه خود (بسیاری از شرکت‌های بزرگ فناور)، احتمالاً وابستگی کمتری به کاهش محدودیت‌های اطلاعاتی و در نتیجه تأخیر در تجاری‌سازی از طریق صدور مجوز پتنت خواهند داشت. بنابراین، تصویب «AIPA» نیز تأثیر قابل توجهی بر آن‌ها نخواهد گذاشت. در مقابل، شرکت‌های کوچک‌تر که تجارب کمتری در این زمینه داشته و ارتباطات تجاری کمتری هم به تبع آن دارند، می‌توانند از کاهش چندماهه تأخیر زمانی صدور مجوز، در راه تقویت منابع درآمدی خود و توسعه و تجاری‌سازی بیشتر فناوری‌ها استفاده نمایند.

د) «AIPA» و ارزش پتنت:

یکی دیگر از اثرات «AIPA»، بر ارزش پتنت‌ها است. در حالت کلی، تأخیر در صدور مجوز، موجب تحمیل ضرر و زیان برای مخترعین خواهد شد و به همین دلیل، آن‌ها انگیزه بیشتری برای صدور مجوز به‌رغم عدم تقارن اطلاعات در بازار ایده‌ها خواهند داشت. پرسشی که ممکن است به ذهن خطور نماید، این است که آیا اثر «AIPA»، بر تمامی پتنت‌ها به یک صورت است؟ آیا ممکن است که استراتژی مخترع و یا واکنش بازار در مقابل یک پتنت خاص، متفاوت از دیگری باشد؟ آیا کیفیت و ارزش پتنت، در این زمینه تغییری ایجاد می‌نماید؟ در پاسخ به این سؤالات، می‌توان گفت که احتمالاً «AIPA» بر پتنت‌های با ارزش بیشتر، اثرگذاری کمتری خواهد داشت. البته دسته‌ای از پتنت‌های ارزشمند هم وجود دارند که تا حدی نمی‌توان از شاخص‌های کنترلی برای ارزیابی ارزش آن‌ها استفاده نمود و اصطلاحاً «غیرقابل مشاهده» هستند. این پتنت‌ها، دارای بیشترین اثرگذاری از تصویب «AIPA» بوده و انتشار پتنت و افشای ساختارمند اطلاعات فنی، می‌تواند سطح مبادلات آن‌ها را به‌طور محسوسی در بازار بالا برد.

ه) «AIPA» و انگیزه برای صدور مجوز:

روش‌های تجاری‌سازی و بهره‌برداری از حقوق انحصاری ناشی از پتنت، متعدد بوده و صرفاً به صدور مجوز بهره‌برداری از پتنت محدود نمی‌شود. مخترع یا شرکت فناور، می‌تواند خود اقدام به بهره‌برداری و عرضه محصول نهایی به بازار نموده و یا پتنت را به‌طور کامل واگذار نماید. با این حال، یکی از روش‌های مرسوم برای کسب درآمد از حقوق پتنت، واگذاری و صدور مجوزهای انحصاری و غیرانحصاری است که امروزه، از سوی بسیاری از شرکت‌ها و مؤسسات تجاری در سرتاسر جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد. از نظر تئوریک، اثر افشای اطلاعات پتنت پیش از گرنت شدن آن، که با اجرایی شدن قانون «AIPA» ممکن گردید، بر صدور مجوز و حتی فرآیند ثبت اختراع، آن‌چنان روشن و شفاف نیست. از یک‌سو، افشای اطلاعات پیش از گرنت پتنت، می‌تواند ریسک تحقیق و توسعه را تا حدی بالا برده و موجب کاهش جذابیت در بازار ایده شود. در مقابل، انتشار پتنت، ۱۸ ماه پس از ثبت آن، می‌تواند در مقایسه با افشای داوطلبانه اطلاعات فنی از سوی مخترع، بیشتر به نفع وی باشد. این تضاد در منافع و محدودیت‌ها، توجه بسیاری از محققین را به خود جلب نموده و با توجه به مطالعات انجام‌گرفته، می‌توان چنین گفت که: «افشای اطلاعات پیش از گرنت پتنت در یک ساختار منظم و از پیش تعیین شده، همچون انتشار آن، انگیزه مخترعین و شرکت‌ها برای ثبت اختراع را با افزایش جریان درآمدی و توانمندی بیشتر برای فعالیت‌های تحقیق و توسعه‌ای آتی، افزایش خواهد داد.»

از سوی دیگر، نتایج این امر در صدور مجوز پتنت نیز که در بخش‌های قبلی به تفصیل بیان شد. در مجموع، می‌توان چنین نتیجه گرفت که افشای اطلاعات پیش از گرنت شدن، انگیزه برای صدور مجوز و به صورت کلان، انگیزه برای ثبت اختراع را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد.