هر مشکل یا نیاز فناورانه، میتواند منشأ و سرآغاز یک نوآوری جدید باشد. مهم نیست این اختراع نوآورانه یک انقلاب بزرگ همچون ساخت هواپیما یا روشن ساختن خانهها با لامپ الکتریکی را شامل شده، یا برخی موارد جزئیتر مانند تیغ ژیلت یا دستگاه زباله خردکن را در بر میگیرد. به عبارت دیگر، هر نیاز بزرگ و کوچکی، میتواند ذهن خلاق مخترعین و نوآوران را به خود جلب نموده و اختراعی جدید پدید آورد. یک مثال جالب از این مسئله، وسایل و تجهیزات کوچک و بزرگی است که در آشپزخانههای امروزی وجود دارند!
لحظهای آشپزخانه خانه خود را متصور شوید؛ طیف گستردهای از دستگاهها، از مایکروفر، یخچال و اجاقگاز گرفته، تا رنده، ظروف تفلون و آبمیوهگیری در آن وجود دارد که به آشپزی و تهیه سادهتر مواد غذایی خوشمزه کمک میکنند. درست است که در دوران باستان یا شاید همین یک قرن پیش، بسیاری از این تجهیزات در دسترس نبود، اما تصور عدم وجود آنها در آشپزخانههای کنونی، بسیار دشوار و شاید نشدنی باشد.
یکی از اختراعات جالب و منحصربهفرد در بین دستگاهها و تجهیزات آشپزخانهای، مخلوطکن است. این دستگاه الکتریکی ، با استفاده از تیغههای کوچک و ظرف تعبیه شده در اطراف آن، مواد غذایی را خرد نموده و حتی میتوان از آن برای آمادهسازی انواع نوشیدنیهای خوشمزه استفاده کرد. داستان اختراع و تجاریسازی مخلوطکن، بیانگر تلاشهای مخترعین و کارآفرینان مختلفی است که هر یک با ایدههای خود، بخشی از توسعه و تکامل این دستگاه کاربردی را بر عهده داشتهاند.
بنا بر بررسیهای صورت گرفته، مخترع اصلی مخلوطکن، فردی به نام استفان پوپلاوسکی (Stephen Poplawski) است که توانست نمونه اولیه دستگاه ابداعی خود را در سال ۱۹۲۲ میلادی، طراحی و تولید نماید. وی در هجدهم فوریه همان سال و بدون اتلاف وقت، نسبت به ثبت دستاورد خود در سیستم پتنت اقدام نمود تا حفاظت از اختراعش را ممکن نماید. در نتیجه این کار، در پانزدهم ژانویه سال ۱۹۲۴ میلادی، دفتر ثبت اختراعات و علائم تجاری آمریکا، گواهی ثبت اختراعی به شماره «US 1480914» را به وی اعطا نمود. نکته جالب اینکه در اسناد ثبت اختراع یاد شده، نام شرکت آرنولد الکتریک (Arnold Electric Company)، بهعنوان مالک پتنت درج شده است.
استفان پوپلاوسکی، اولین فردی بود که یک تیغه چرخان را در ته ظرف قرار داد تا با چرخش تیغهها، بتوان قطعات میوه را خرد نموده و یک نوشیدنی پالپدار، بهعنوان نتیجه نهایی حاصل نمود. طرح ابداعی وی، شامل یک همزن چرخشی هم بود که بر روی یک پایه، حاوی موتور محرک تیغهها قرار میگرفت. با نصب ظرف بر روی پایه، تیغهها از طریق اتصال به همزن و بهکارگیری نیروی موتور، چرخیده و عمل خرد کردن و مخلوطسازی را انجام میدادند. در پایان، ظرف از روی پایه جدا شده و پس از خالی کردن محتویات آن، شسته و تمیز میشد. در اسناد ثبت اختراع، تولید نوشیدنی بهعنوان کارکرد اصلی دستگاه قید شده است.
با وجود اینکه ایده اولیه و طراحی دستگاه مخلوطکن توسط استفان پوپلاوسکی صورت گرفت، اما بهبود و از همه مهمتر، تجاریسازی دستگاه، توسط افراد دیگری صورت گرفت. برای درک بهتر این مسیر، باید به یک دهه قبل و سال ۱۹۱۰ میلادی بازگردیم، جایی که سه دوست به نامهای چستر بیچ (Chester Beach)، همیلتون (L.H. Hamilton) و فرد اوسیوس (Fred Osius)، شرکتی به نام «Hamilton Beach Manufacturing» را راهاندازی نمودند. این شرکت، در زمینه طراحی و تولید لوازم آشپزخانه فعالیت داشت و در همین حوزه نیز به شهرت رسید. آنها در سالهای پایانی دهه ۱۹۲۰، بر روی طرح ابداعی پوپلاوسکی متمرکز شده و آن را تولید نمودند. اما به نظر میرسید که این طرح، نیاز به اصلاحاتی دارد. از همین رو، فرد اوسیوس که خود از علاقهمندان به اختراع و نوآوری بود، شروع به کار بر روی روشهای بهبود و تکامل مخلوطکن نمود.
اصلاحات اوسیوس در سال ۱۹۳۳ میلادی، مخلوطکن پوپلاونسکی را کاراتر از قبل نمود، اما هنوز هم چیزی کم بود! تولید انبوه و عرضه دستگاه به بازار، نیاز به سرمایه و منابع مالی و بازاریابی مناسب داشت و این از عهده اوسیوس خارج بود. دست تقدیر، اوسیوس را به فرد وارینگ (Fred Waring) رساند. وی که یک معمار و دانشجوی مهندسی در ایالت پن (Penn) بود، در کنار تمامی مشغلههای روزمرهاش، شیفته وسایل و تجهیزات جدید بود. اوسیوس که به دنبال منابع مالی لازم بود و میدانست که وارینگ به اختراعات و نوآوریهای جدید علاقه نشان میدهد، با شنیدن حضور وی در یک برنامه رادیویی پخش مستقیم در نیویورک، خود را به آنجا رساند و ایدهاش را مطرح کرد. این ایده، توجه وارینگ را به خود جلب نمود و وی قول داد که از این طرح پشتیبانی کند. شش ماه گذشت و در حالی که حدود ۲۵۰۰۰ دلار برای تحقیقات تکمیلی هزینه شده بود، باز هم دستگاه با نقصهای فنی جزئی مواجه بود. وارینگ با کنار نهادن اوسیوس و بازطراحی مجدد دستگاه، سعی در رفع این نقایص نمود و در نهایت، در سال ۱۹۳۷ میلادی، مخلوطکن «Miracle Mixer» را در نمایشگاه ملی رستورانها (National Restaurant Show) در شیکاگو، با قیمت ۲۹/۷۵ دلار، به متقاضیان معرفی نمود.
یک سال بعد، وارینگ نام شرکت خود را «Waring Corporation» گذاشت و دستگاه مخلوطکن هم با نام «Waring Blendor» به بازار عرضه شد. با تغییر «Blendor» به «Blender»، دستگاه با نام «مخلوطکن وارینگ» به فروش رسید و همین نام هم بر آن باقی ماند. فرد وارینگ، یک کمپین بازاریابی یکنفره ترتیب داد که در ابتدا، با هتلها و رستورانهایی که هنگام گشتوگذار به آنها وارد میشد، آغاز گردید. در ادامه، فروشگاههای مجللی مانند «Bloomingdale» و «B. Altman’s» هم به فهرست وی افزوده شد و در نهایت، در یک مصاحبه پر سروصدا اعلام کرد: «این مخلوطکن، انقلابی در نوشیدنیهای آمریکایی ایجاد خواهد کرد». گذشت زمان نشان داد که حق با وارینگ بود!
طی مدت کوتاهی، مخلوطکن وارینگ به یک ابزار مهم در بیمارستانها (برای اجرای رژیمهای غذایی خاص) و همچنین یک دستگاه تحقیقاتی ارزشمند در آزمایشگاهها و مراکز پژوهشی تبدیل شد. گفته میشود که دکتر جوناس سالک (Jonas Salk)، هنگام تولید واکسن فلج اطفال، از همین مخلوطکن استفاده کرده است. با محبوب شدن دستگاه و افزایش تقاضا، آمار فروش مخلوطکن وارینگ به شدت صعودی شد، بهطوری که در سال ۱۹۵۴ میلادی، به رکورد فروش یک میلیون دستگاه دست یافت. طی دهههای اخیر، بازیگران دیگری هم به صنعت تولید و فروش مخلوطکن وارد شدهاند، اما هنوز هم مخلوطکن وارینگ که هماکنون جزئی از شرکت «Conair» است، از محبوبترین گزینههای موجود در بازار به حساب میآید.
فرد وارینگ، همان منبع مالی و نیروی بازاریابی بود که تجاریسازی مخلوطکن ابداعی پوپلاونسکی و اوسیوس لازم داشت؛ با وجودی که ایده و طراحی اولیه دستگاه از سوی این دو مخترع انجام شد، اما فردی که توانست نقایص باقیمانده را رفع کرده و دستگاه را به بازار وارد کند، فرد وارینگ بود و از همین رو، همگان مخلوطکن مذکور را با نام «مخلوطکن وارینگ» میشناسند.